Meni istar kishining suhbatin ko’nglim pisand etmas.

Alisher Navoiy.

Do’stu yoronim manim, ko’ngliga ko’nglim kishand etmas,

Yo’qki bir jon bu kangulni hajrida zulfu band etmas,

Tokayi khor o’lgay umrim, sohibi dil akhtarib,

Toki yo’lning boshida bir qayrilib orzumand etmas.

Istagi dil buncha nozik yetmay o’ldim mubtalo,

Bir nigohga ilhaqiga boqmay o’tdim besado,

Ham ulug’u, no ulug’dan ayro qoldim, bedavo

Umri nodonim mani hech tovonimdan baland etmas.

Toshdi chashmimdin Zarafshon bezorimdan ayrilib,

Topdim o’n sakkiz ming olam bahorimdan ayrilib,

O’zga elni makon etdim, diyorimdan ayrilib,

Sadqa etsam hamki jonim, sag’ir dilni dilband etmas.

Umr yo’li takhir sahro, takallum ziynatim bo’ldi,

Tabassumi do’stu – oqil yagona rag’batim bo’ldi,

Istagan o’ksitdi ko’ksim, tuyganim hasratim bo’ldi,

Dilimning dardi – dunyosin, tirikki jon pisand etmas.

Galat dunyo Farhodlarimu Yosumanga bo’ldi yor,

Shirinlari davo istab, qoq to’shaklarda o’tdi khor,

Og’a-yu ini , do’stu oshno bir – biriga beqaror,

G’oh rafiqu – umri yo’ldosh bir – birovin khursand etmas.

Bu umr solihmi, osiymi, nay chalingay oqibat,

Ahliga husnin ayon etgay va’dalangan okhirat,

Har azob-u, har savobim olg’usi haq mohiyat,

O’tar dunyo dahli u kun mening yo’limda pand etmas.

So’zga oshno bo’ldi ko’ngil, tepkilar mashqin vale,

Chizgani bir kuch topolmas hasratu – ishqin vale,

Bo’lsa hamki bul Amira sozida jo’shqin vale,

Navoiy bitmasa nazmu navosiga monand etmas.

Dilsora Fozilova.