Эскидан шу ибора бир неча бор қулоғимга тушган.Авваллари бу нима,деганийкан-а,дея унча эътибор қилмасдим.Яқиндан буён атрофда рўй бераётган воқеа-ҳодисаларга қараб, шу ибора кўп бор хаёлимдан ўтадиган бўлиб қолди.Чунки ғоят кўп тайинсизлар бугун дунёнинг кетига ўт қўяман,дея чиранмоқда. Асли зотини суриштириб келсангиз,отаси нари борса бир ямоқчи бўлган.Лекин бу касб эгаларини камситмоқчи эмасман.Савобли ҳунар.Айниқса бугун Ўзбекистонда бу ҳунар эгаларига юмуши тушганларнинг кети узилмайди.Ёни-верида-ю,орқа-олди чоркапони чиқиб кетган,деярли яроқсиз ҳолга келган пойабзаллар қоплаб ўз таъмирини кутиб ётади.Лекин гап бунда ҳам эмас.Гап шундаки, шундай савобли ҳунар соҳиби бўлган ота касбини қилса гулдай тирикчилик ўтказиши мумкин бўлган айримлар ўзини осмон билиб,бугун тахт сари термулиб турганида. "Ҳей,қизиталоқ қўлингдан келган ишни қилсангчи",деб айтадиган киши йўқ гўё.Яна ўша кўҳна ибора ёдга тушади-да:"отаси отмаган қўнғизни, боласи отаман,дебди тўнғизни". Ё,замона охири шумикан,ҳалиги айтгандай:бошлар оёғ-у,оёқлар бош бўладиган... Баъзан шунақа ўйлар ҳам ўтиб қоладида кўнгилдан...