Do’stim Yusuf Jumaning o’g'li Mashrabjonni qamoqqa solinganini eshitib, qalbim larzaga keldi.

Naqadar razil - bu tuzum. Avalroq qadrdonimiz Baxtiyor Hamroni ham shu kuyga soldilar.

Ixtiyor va Mashrabni qamoqda otalari uchun o’tirishi - O’zbekistondagi mavjud rejimning qudratini emas, uning naqadar ojizligini anglatadi. Inson ma’naviyati shunisi bilan insoniyki, u malum qadriyatlar bilan chegaralanadi. Inson shunisi bilan insonki, u hayvoniy yirtqichlikni qoralaydi va undan o’zini cheklaydi.

O’zbekistondagi rejimni ushbu qilayotgan ishlari hech bir zamonda ham oqlanmasligi aniq. Chunki Ixtiyor va Mashrabni qanchalik aybdor demang, bunga hech kimni ishontira olmaysiz. Ular ham inson balki xato qilgandir, deyishingiz mumkin. Mumkin. Men aslo ishonmayman aynan shu holatda ular xato qilganligiga.

O’zbekiston huquq tartibot organlari ko’z ungida qancha hokimvachchalar qonunlarni oyoq osti qilib erkatoylik qilib, nima karomatlar korsatib yuribdi, hamma biladi. Biroq jim…

Bir bechora shoirni haq gapni aytgani uchun- og’lini unga tuzoq qoyib, soxta ayb bilan qamash insofli odamlarni ishi emas.

Yusuf do’stim chekinma - bu azoblar o’tkinchi. Mashrab ham otasining og’li bo’lsa, bu mashaqqatlarga chidaydi. Haq albatta qaror topadi. Agar sen joningni fido qilishga ham tayyor shu xalq, xalq bo’la boshlagan bo’lsa yoningga keladi. Bo’lmasa bilki sen bilan bizni mehnatlarimiz hali unchalik samara bermabdi. Baribir unutma, sen bu pastkashlardan yuqoridasan!

Olis Canadadan turib Ollohdan senga madad sorayman! Yovuzlarni Olloh razillikdan qaytarsin.