Улуғбек Ҳайдаров
Оппок либосли фаришталар куршовида
Мукаддас Рузаи-рамазон ойининг, хайрли жума куни Онам вафот этдилар.
Бу мен учун кутилмаган зарба булди. Тонг азонда бу хакда менга хабар
беришганида, узимни йукотдим, дунё кузимга коронгу булди. «Нега? Нима
учун?» каби сурокларимга телефон гушаги киска гудоклар билан жавоб
берди холос….
Ватандан ташкаридаман. Кочкин эканлигимни хам унутиб, уша захоти
йулга чикиш тадоригини кура бошладим. Бирок, орадан 2 соатлар утгандан
сунги телефон кунгироги, ниятимни йукка чикарди.
«Улугбек, бу ёкка келма. Бу ерда сени анавилар кутишаяпти. Сени яна
олиб кетишмокчи. Онам сендан рози булдилар, сени дуо килиб оламдан
утдилар».
Акамнинг бу сузлари юрагимга тош каби ботди. Чидай олмадим. Аввал юрагим йиглади. Кейин кузларим. Украб йигладим….
Оилада энг кичик угил булганим учунми, сал эркарок эдим. Эсимни
таниганимда онам рахматли, кулимга расмли китоб тутказиб «Сен укишни
урган, укисанг, олим буласан» деганлари ёдимда. Ёнимда утириб, кулимга
калам бериб, Алифбе китобига караб, харфларнинг ёзилишини ургатардилар.
Кечки пайтлари опамни ёки акамни ёнимга утказиб куйиб, карра жадвалини
ёки бирорта шеърни ёдлатардилар. Онам туфайли саводим эрта чикди. Ок
когозга кингир кийшик килиб «Улугбек» деб ёзиб, онамга курсатганимда,
мен 4 ёки 5 ёшда эканман.
Онам мени опаларим ва акам сингари, мол-куйларга караш, ва бошка уй
юмушлари билан банд килмаганлар. Мен доим у кишининг бир огиз сузи
билан бундай ишлардан «озод» булардим.
«Улугбек билан ишларинг булмасин. У укиши керак. У хали шундай инсон
буладики, бутун дунёни айланиб келади, уни хамма танийдиган булади»
дердилар рахматли…
Укидим, дунё курдим, инсонларни танидим, бирок, инсон була олдимми мен?
Ахир кандок инсонманки, онаизоримни сунги йулга кузатгани бора олмасам…..
Ёдимда, кайси бир йили ёз ойида онамни зиёрат килгани бордим
Андижонга. Кечки пайт айвонда телевизор куриб утирибмиз. Экранда
«Ахборот» информацион дастури булаяпти. Мухбир зур бериб, хукуматнинг
карияларга яратган имтиёзлари ва уларнинг яхши яшаётганлиги хакида
тулиб тошиб гапираяпти.
- Сен хам жорналиссана? – дедилар онам.
- Ха, - дедим.
- Менга кара углим, агар сен хам анавилардек булсанг, ишингни
йигиштир, уйга кайт. Бунака ёлгончи жорналист булганингдан кура, шудгор
чопганинг минг марта аъло, - дедилар онам.
Ушанда онамга менинг у мухбирлардан фарким борлигини анча тушунтиргандим.
Мени 2005 йилнинг апрел ойида калтаклаб кетишганида, кул телефонимга кунгирок килдилар.
«Болам, эшитдим. Кеча радиода айтди. Бутун кишлок гапираяпти. Мен
сендан хурсандман. Махкам булгин, узингни эхтиёт килгин бу ёгигига…».
Охирги марта кургани борганимда, ёнларига ёнбошлаб, тиззаларига бошимни куйдим. Онам сочларимни силаб утириб, туйкусдан:
- Болам, сочларинга ок тушибди. Мен хам каридим, бугун борман, эртага йук., - дедилар.
- Куйинг, буви, хали зурсиз. Индамасак, хозир хам томоркага
тушкингиз бор-а, - дедим хазиллашиб. Бирок, негадир кунгилимга бир
гашлик оралай бошлади.
- Углим, мен сендан минг марта розиман…
- Нега унака дейсиз, буви, куйинг шунка гапларни…
- Мени кечиргин болам…
- Нега?..
- Агар мен каттикрок турганимда, сен бу ерлардан олислаб кетмаган
булардинг. Доимо ёнимда булардинг. Икки марта калтаклаб кетишди, доим
хавотир билан юрасан. Чарчаб кетган булсанг керак бунака хаётдан?
Эртага кетасан, менга бирор нарса булса, етиб келгунингча, мени олиб
кетишган булади…..
Охири шундай булди. Бора олмадим. Сунги сузларини эшита олмадим….Дийдор киёматга колди….
Мени ёшлигимдан авайлаган, кандай йулда юришимни башорат килган
мехрибон онажоним, улимидан сунг хам менга бир хакикатни курсатиб
кетди. Онамнинг вафотидан сунгина мен дустларим куплигини билдим.
Уларни эъзозлашим, тугри тушунишим кераклигини англаб етдим. Турли
сайтларда пайдо булган таъзияномалар, электрон почтамга келиб тушаётган
сон саноксиз хамдардлик билдирилган номалар менга мадад булди, ёлгиз
эмаслигимни курсатди.
Жахонгир Ака, Нидои Мазлум, Юсуфжон, Хусниддин, Ризо ака, ва менга
мактуб йуллаб, уз хамдардликларини билдирган бошка хамма дуст ва
кадрдонларим, юртдошларм, кайгули кунларимда менинг дардимга шерик,
хамдард булганларингиз учун, хаммангизга миннатдорчилик билдираман.
Хаммаларингизни хурмат киламан ва эъзозлайман.
- Дустларинг борми?, - деб сурардилар онам.
- Бор, буви…
- Уларни эъзозла ва кадрла. Кам булмайсан, углим…
Хамма оналар хам фарзандларига шундай насихат килишса керак. Факат
биз фарзандлар, бунга купинча амал килмаймиз, ташвишлар билан булиб,
дустларни ёддан чикарамиз. Оналаримиз бизни ташлаб кетишганидан
сунгина, уларни кидириб коламиз…..
Энг мухими, бу мактублар мени рухан синишдан саклади. Дустим Хусниддин ёзади:
«…Бир нарсани тушунинг, онангиз сунгги йулга эмас, саодатли жойга
кетдилар, муборак зотлар даврасига кетдилар. ахир шундай фарзандни
дунёга келтирган она факат саодатга эришмоги шарт!!! Саодатли ойда
рихлат килдилар, саодатли ойнинг саодатли меваси бор, ишонинг, абадий
рохатга кетдилар, бунинг учун кайгуриш эмас, канча огир туюлмасин,
иншааллох хурсанд булмок керак,
виждонсизлар салтанатидан виждонли муборак зотлар сари кетдилар, муборак
булсин, дустим, акам, касбдошим, маслакдошим. Махкам булинг, ахир
онангиз шундайлигингиз учун сиздан рози булдилар, синсангиз хунук
булади, уларнинг хотираси олдидаги хиёнат булади, билиб куйинг!»
Бундай мактублар куплаб келди ва менинг томирларимга куч булиб
куйилди. Энди синмайман. Синишим кийин энди. Колаверса, хали юртимизда
киладиган ишларимиз куп. Хаммасига улгуришимиз керак.
Асосийси, онам мендан розилар. Буни хамма билади. Мен хам энди
биламан. Кеча тушимга кириб узлари айтдилар. Кейин оппок либосли
фаришталар куршовида, гузал бир бог багрига сингиб кетдилар…..