Ўзбекистонда сиёсий пассивлик илгарилари йилдан йилга тушиб кетаётган бўлса бугунга келиб кундан кунга тушиб кетмокда.
Одамлардаги локайдлик эса жуда хам кучайиб кетмокда.
Мен йил охирида чет эл радиолари ва интернет сайтларини ўкийдиганлар
билан гаплашиб, уларнинг таклиф ва мулохазалари асосида битта макола
ёзмокчи эдим.
Бир хафтадан буён кимни учратсам аввалига “Озодлик”ни эшитасизми, деб сўраган бўлсам, доим “йўк” жавобини олишдан чарчадим.
Кейин уларни кизиктириш ва радиода бирор шов-шувли нарса берилганига
диккат тортиш учун “Озодлик”ни эшитдингизми? деб сўрай бошладим. Яна
ўша “йўк” деган жавобни олавердим.
Би-би-си ва Америка овози хакида сўрасам эса худди девонага карагандек юзларини бужмайтиришади.
Биз бўлсак уларни намойишларга олиб чикамиз, инкилоб киламиз деган хом хаёлдамиз.
Диктатура режими хаммани локайд ва бепарво килиб бўлганга ўхшайди.
Буни сайлов куни хам кўрдик.
Фарход Иброхимов, Тошкент.