У баланд-баланд тоғлар этагида туғилди.Эсини таниб атрофида ота-онаси-ю, ям-яшил яйловда ўтлаб юрган қўй-қўзи, мол-ҳол, от-уловни кўрди.Ўзи босиб турган ерга боқди.Ундан униб чиққан майсаларга узоқ термулди.Сўнг қояларга, чўққиларга, ундан нари кўкка боқди.Кўкда қуёш, ой-юлдузларни кўрди.Чўққиларда мангу эримас оппоқ қорларни кўрди.Қояда эса салобат билан ўтирган бургутни кўрди.У кўрганларининг бари билан ғойибона суҳбатлашди.
Замин ўз ҳарорати билан ўзига ром этса, чўққилардаги оппоқ қорлар беғуборлиги билан, ой-юлдуз, қуёш эса кўкнинг нақадар сеҳрли ва мафтункорлиги билан имлагандай бўлди.Қояда ўтирган бургут эса ҳаётнинг мазмунини англаш учун қанот қоқиб орзулар дунёсига чорлагандай бўлди.
У қўй-қўзиларини яйловга ёйиб, белига қистирилган найини олиб, лаблари устига қўйиб ажиб сирли наволарни таратаётган отасининг куйига мафтун бўлди.Найдан таралаётган куй уни узоқ-узоқларга тоғлардан қайтаётган садоси остида олиб кетаётгандай туюларди.Қояда ўтирган бургут эса ногоҳон қанот ёйиб парвозга шайланди.Унинг парвози гўё:" қани йигитча, мен билан ҳаёт мазмунини англашга ҳамроҳ бўласанми", дегандай туюларди.Бургутнинг бу чорловига розиликни кўнглида ҳис қилиб улгурмай , улкан қуш қанот қоқиб олисларга учиб кетди, энди унинг улкан жисми нуқтадай кўринар эди.
Найнинг куйи тинди.Яйловга қоронғулик чўкди.Шу тун ой-юлдузлар кўкда кўринмади.Эрта тонг эса кўк ўрнида қорамтир булутлар пайдо бўлди.Қуёш ҳам кўринмади.У билган атрофдаги мўъжизаларнинг кўринмай қолиши чўпон боласининг юрагини ғашлади.У оёғи остидаги елда ожиз ҳилвираётган майсалар билан шивирлашди.Еллар сийпалаган майсалар унинг қулоғига:"хотиржам бўл, сен кўрган мўъжизалар яна қайталанади", дея кўнглига таскин беришди.У мўъжизалар такрорланишини кутди.Майсалар шивири рост чиқди.Яна ўша мўъжизалар такрор-такрор рўй берди.
Лекин бургутнинг қоядан парвозга шайланиб, сўнг кенг ва мўл қанотларини ёйиб олисларга учиб кетиши ва яна қай бир вақт қайта қояга қўниши, чўпон боланинг ҳам орзулари сари парвоз қилишга чорлайверарди.У энди:"қанийди мен ҳам бургут каби орзуларим сари қанот қоқсам" дея ўй сурарди.
Чўпоннинг отаси гоҳида елкасига хуржунни ташлаб, тоғнинг ингичка сўқмоқ йўлидан узоқдаги қишлоққа кетарди.Тонгда кетса, кечда қайтарди.У ҳам отаси каби ўша ёқларда бўлгиси келарди.Кунлар, ойлар, йиллар ортидан йиллар ўтиб мўйлови сабза ура бошлаган ўспирин чўпон илк марта отасига кўнглидан кечаётган болалик орзуларини тўкиб солди.
Отаси унинг орзулари ҳақидаги ҳиссиётларга тўла сўзларини тинглар экан, балки у ҳам ўзининг болалик орзуларини ёдга олгандай узоқ тин олдида ва сўнг сўз айтди.
-Ўғлим, ҳар бир инсон юрагида соф ва беғубор орзулар билан дунёга келади.Аммо унинг рўёбга чиқиши учун қанчадан-қанча хавф-хатарларга дуч келиши мумкин.Ана шу хавфу хатарларни енгиб ўтишдан чекинса унинг орзуси орзулигича ушалмай қолаверади.Модомики орзу йўлидан бормоқчи экансан, мен сени бу сафардан қайтармайман.
Отасидан орзулар мамлакатига оқ фотиҳа олган чўпон йигит қўрадаги унга дея ажратилган сурув ва белидаги белбоқ қатига ўралган тўртта олтин танга билан сафарга отланди.
У яйловдан бу яйловга кўчар экан, ҳар бир яйловнинг ва унинг этагидаги қишлоқ ва яшаётган одамларни кўриб ҳали орзулари йўлида кўп сир-синоатларга дуч келишини ҳис қила бошлади.Чўпон йигит тоғ этагидаги қишлоқлардан ташқари шаҳар атоғли маконлар ҳам борлигини ҳали билмасди.
