Жаҳонгир Муҳаммад

ШИКОЯТ
Ҳуррият наздингда саҳрои кабир,
Шукурки тириксан, қуллик не демак.
Қафасда ётсанг ҳам бу эмас жабр,
Жабр сенинг учун қолмоқ бе емак!

Кишаннинг асрори тек сенга аён,
Тилло занжир каби бўйнингда доим.
Зулмнинг ваҳшати элгадир шоён,
Ҳақни демоқ сенга қиёмат-қойим.

Адолат истаган тентак ё ғариб,
Файзулло, Акмалга ҳайкал қўйгансан.
Мактабда ёлғонни куйлатавериб,
Болангни кўзини ўзинг ўйгансан.

Суюкли шоҳинг ким, асл ғуломдир,
Ватаннинг кўксини кемириб, тилган.
Энг буюк шоиринг Ғафур Ғуломдир,
Русни оға, ўзни яҳудий билган.

Онанг ёқавайрон, боланг-чи юпун,
Еганинг заққуму ёққанинг тезак,
Ўтмишни қопламиш қоронғу тутун,
Келажак боғига отганинг кесак.

Мансаб сенинг учун сажданинг фасли,
Пулдорнинг айтгани мисли оятдур.
Шундайкан, ёзмоқ не, ёзганим асли,
Ўзимдан ўзимга бир шикоятдур.

Вашингтон, 2003 йил