Шамол ва Қуёш

Қуёш ва Шамол қай бирлари қувватлари баландроқ эканлигини баҳслашишарди. Шамол:
- Мен сенга ўзимнинг сендан кўра кучлироқ эканлигимни исботлайман, - деди.
- Майли, ҳаракат қилиб кўр, ана у кетаётган одамни кўраяпсанми? Унинг устидаги пўстинини еча олсанг сенинг кучли эканлигингни тан оламан.
Шамол бу мусобақага рози бўлди ва қаттиқ бир куч билан довул кўтарди. Аммо шамол қанчалик ўзининг шиддатини кучайтиргани сари одам пўстинига янада бўрканарди. Шамол бу ишни эплай олмаганини тан олиб четга чиқди. Энди эса булутлар ортидан Қуёш ўз чеҳрасини кўрсатди. Буни кўрган одамнинг юзида хушнудлик ифодалари пайдо бўлди. Қуёш ҳар тарафга ўз нурларини таратган сари ҳаво исирди. Одам ҳам секин пўстинини ечди.
Ғалаба қозонган Қуёш Шамолга: “Дўстлик ва Хушмуомалалик ҳамма вақт Қўполлик ва Зўравонликдан қувватлидир...” деди.