Доктор Зокир Абдуллоҳни бугун шифохонага кенгашга чақиришди. Бир кекса аёлни текшириши керак экан, унинг қаердан келганлигини эшитиб кўзлари яшнаб кетди. Шу сониянинг ўзида бу касални кўриш учун хонага кирди ва узоқ йиллар олдин унга меҳрибонлик кўрсатган аёлни таниди.
Эрталаб ҳаво жуда совуқ эди. Майда-чуйда нарсалар сотиб юрган боланинг қорни жуда очиб кетди. У нарса олиб ейёлмас, чунки бу ҳолда мактабга бориш учун пул йиға олмас эди. Шунда у яқинроқ уйдан нон сўраш учун эшикни таққилатди. Эшикни очган ёш жувонни кўриб, ўз илтимосини айтишга уялди ва нон ўрнига сув сўради. Жувон боланинг қорни оч эканлигини сезди шекилли, унга сув эмас бир коса сут олиб чиқди. Зокиржон сутни ичиб бўлиб, “Сизга қанча беришим керак?”, деб сўради. Жувон: “Ҳеч қанча, онамиз бизга савобли ишларни кўпроқ қилишимиз лозимлигини уқтирганлар”, деди. “Унда мен сизни бу савобли ишингиз учун дуо қиламан”, деди Зокир.
Зокир бу ердан кетар экан, қалбини хурсандлик, миннатдорчилик ҳислари чулғаган эди. Бу ҳодиса унинг Аллоҳга бўлган имонини кучайтирган эди. Йиллар ўтиб, бу қишлоқларда кўп нарса ўзгарди. Зокир катта йигит бўлиб, бу ерлардан кўчиб кетди. Ўша жувон эса кексайиб қаттиқ касалликка учради. Қишлоқ докторлари унинг камдан-кам учрайдиган касалига ёрдам бера олмадилар. Уни шаҳар шифохонасига жўнатишди.
Доктор кенгаш хонасига қайтар экан, бу аёлнинг тузалиши учун қўлидан келган барча ёрдамини аямаслигини кўнгилидан ўтказди.
Узоқ давом этган даволашлардан сўнг касаллик устидан ғалаба қозонилган эди. Аёл ўзини яхши ҳис қилар, докторлар ҳам унинг уйига жавоб бериш мумкинлигини айтишди. Доктор Зокир Абдуллоҳ аёлнинг даволаниш учун кетган ҳаражатлари ҳисоб варағини биринчи унга кўрсатишларини ёрдамчисига айтди. У ҳисоб варағига бир нигоҳ ташлади-да кейин эса унга нималарнидир ёзиб, имзо қўйди. Шундан кейингина ҳисоб варағини аёлга олиб бориб беришди. Аёл конвертни қўлига олар экан, унинг вужудини бироз қўрқинч ҳисси чўлғади. У ҳисоб вароғидаги маблағни тўлай олмаслигидан изтиробда эди. Аллоҳдан ёрдам сўраб, аёл конвертни очди ва уни текшира бошлади. Унинг эътиборини ҳисоб вароғининг пастида қўл билан ёзилган сўзлар тортди: “БИР КОСА СУТ БИЛАН ТЎЛАНГАН”. Бу сўзлардан кейин доктор Зокир Абдуллоҳнинг имзоси турар эди. Аёл бир вақтлар унинг уйига сув сўраб келган озғин болани ва сутни эслади. У қувончдан йиғлаб юборди, юзларини кўз ёшлари ювар, аёл эса пичирларди: “Аллоҳим, Сен меҳрибонсан, Сенинг раҳматинг чексиз ва бу раҳматнингдан инсонлар қалбига ҳам солганинг учун Сенга ҳамду санолар бўлсин”.
ҲАДИС: Расулуллоҳ с.а.в.: “Кимки ҳалол касб қилиб, бир дона хурмочалик садақа қилса, Аллоҳ таоло уни бажонидил қабул қилгайдир, сўнг сизлар тойчоқни қандай боқиб ўлғайтирсангиз, Аллоҳ таоло ҳам берган садақангизни тоғ баробарида қилиб, ўзингизга қайтаргайдир”, дедилар (Бухорий ва Муслим ривоятлари).