Бугун сен туғилган кун Ўша
тунни, сенинг сўнгги нафасингни туйганим, ўша машъум тунни бир умр
ёдимдан чиқаролмайман, бундан даҳшатлиси бўлмаса керак. Гўё жудоликнинг
навбатдаги ҳамма даҳшатлари бир жойга йиғиларкану, сени бўға бошларкан.
Нажотсиз қоларкансан. Бўғзингга тиқилаётган алам, ўша имконсизлик
балоси эзғилайвераркан, эзғилайвераркан...
Бугун сенинг туғилган кунинг...
Энг
ёмони, сўнгги сўзларингни айтганинг бўлди. Ахир бор эди-ку айтиб-дея
олмаганларинг, армонларинг. "Набирам Нодир улғайиб Тошкенту азимда
ўқиса, кўргани бораман" дея орзулардинг. Ўша азим шаҳарни кўриш орзуинг
эди-да. 66 йил яшабсан-у, шу кичик армонингни ушалтира олмабман-а, мен
нотавон-а... Ким деган одам бўлдим, пок хотиранг олдида, афсус...
Яна
бир воқеани эсласам, ўзимни қўярга жой топмай қоламан. Киссангда
"Мадинамнинг тўйига" дея жамғариб юрган пича жамғарманг қолиб кетибди.
Минг афсуски, шу бахти қаро пул сарфловсиз қолди, киссангда тош қотиб
ётибди. Сени соғинганда ҳидлаб-ҳидлаб оламан, ахир шу пулларга сенинг
ўша бурушиқ қўлларинг неча марталаб теккан-да. Ҳозирга келиб менга
бундан-да хушбўйроқ, бундан-да қадрлироқ ҳид йўқ дунёда.
Ҳамма
нарсанинг қадри ўзидан кейин минг чандон ортиб кетаркан. Нега билмадим
шу оддий ҳақиқатни: қозонинг остига бир чимдим ўтин ташлаб қўя
олмабман, туғилган кунингда бир даста гул тутиб кўнглингни кўтара
олмабман. Туфлимни артиб-суртиб кўчага йўллаганингда бир оғиз "раҳмат"
сўзини сендан аябман. Ҳа, менга бу кўргиликлар ҳам оз. Тунлари хонада
бир ўзим қолганда ана шундай нидолар келади бўғзимга. Кўз ёшларим
кўзимдан эмас, қалбимдан сирқиб чиқаётгандай... "Мени ҳам ўз осмонингга
олиб кет!" дея овозсиз ҳайқираман руҳингга. "Асраб авайламадинг,
қадрини билмадинг, баттар бўл!" дейман яна ўзимга-ўзим.
