Ҳамширанинг
овози Насибани сапчитиб юборди. Чақалоққа базўр қўл чўзди. Ўзи
истар-истамас унинг кулчадек юзларига тикилди ва секингина шивирлади:
"Тавба, худди отасининг ўзи-я..."
Орадан бир ҳафта ўтди. Уни
йўқлаб ҳеч ким келмади. Шаҳарда бировнинг биров билан иши ҳам йўқ.
Насиба Санжар топган квартирада ёлғиз яшаётганди. Энди... жажжи ҳамроҳи
ҳам бор.
Насиба тугунини кўтариб, чақалоғини бағрига босганча
туғруқхонадан чиқди. Дўхтирлар билан ўксинибгина хайрлашди-да, уйига
йўл олди.
Мана, тўрт девордан иборат, каталакдек уйига ҳам етиб
келди. Уйда ҳеч қандай егулик ҳам қолмаганди. Эмизикли эмасми,
Насибанинг ичи ачишди. Газга чой қўйди. Кейин дастурхон ёзиб,
қаттиқ-қуруқ нонларни олиб келди.
Ярим кечаси кимдир эшикни тақиллатди. Насиба чўчиб уйғонаркан, туриб чироқни ёқди. Кейин эшикка яқинлашиб, овоз берди:
- Ким у?
- Наси! Оч, оч эшикни...
Насибанинг юраги қинидан чиқаёзди.
- Кетинг! - базўр оғзидан шу сўз чиқди. - Киритмайман!
- Наси, болани бир кўрай, илтимос... Кейин ҳайдасанг ҳам майли... Кетаман... - Санжар энди ялинишга ўтди.
Чақалоққа биринчи ёрдам кўрсатилди. Насиба дағ-дағ титраб, дўхтирга юзланди:
- Опа, болам тузукми?
-
Хавотирланманг, бироз шамоллатибсиз болани. Керакли дориларни ёзиб
бераман. Яхши бўлиб қолади, - деб уни юпатди. Кейин ҳамширага қаради: -
Арофатхон, нариги хонага чиқиб...
