Биринчи муҳаббатим ёҳуд отамнинг қотили

Уни бир амаллаб ўзим ишлайдиган шифохонага келтириб, туни билан ёнида қолишимга тўғри келди. Тонгга яқин иш столимга бош қўйган кўйи ухлаб қолибман, ҳамширалардан бири келиб уйқудан уйғотди.

-Сизни сўрашаяпти!

-Айтинг, киришсин.

Хонага келиштиримли кийинган, ўзларига бино қўйган, кибр билан қадамини силтаб-силтаб ташлаётган икки киши кириб келди. Уларнинг бири туман прокурори, бири эса йирик бизнесмен бўлиб, иккаласи ҳам шу ерда ётган, бир вақтлар ҳокимликда ишлаб катта давлатга эга бўлган беморнинг куёвлари эди.

-Ширин Жалилова, Сиз буюк шифокорсиз. Қаранг, адажонимиз кеча қай аҳволда эдилар-у, бугун қай аҳволда.

-Арслон Зоирович соғлом ва бақувват. Худо хоҳласа, у киши ҳали узоқ яшайдилар.

Бу гапимдан сўнг улар бир-бирларига энсаси қотиб қараб қўйишидан юрагим ниманидир сезиб увишди.

-Албатта, у кишининг соғлиги бу бизнинг бахтимиз,-деди улардан бири ўзгача киноя билан.

-Гап бундай, Ширинхон,-дея гап бошлади прокурор куёв. –Отахон анча толиқиб қолдилар, шунга, у кишига дам берганимиз мақул. Сиз эса сўраганингизга эга бўласиз, қочиш йўқ, гап битта. Яна ҳам бир гап, бизнинг кимлигимизни яхши биласиз-а Бу ишни ими-жимида, тағин-а?

Шунга яқин гап кутган бўлсам-да, ўз таклифларини бу қадар сурбетона бир тарзда ифодалайдилар дея ҳеч ҳам ўйламаган эдим.

-Нималар деяпсиз, мени ким деб ўйлаяпсизлар?-тутоқдим мен. –Даф бўлларинг, хонамдан чиқиб кетингиз, йўқса ҳозир...

-Нима "ҳозир"? Ҳа. Қўлингдан нима келади? Сен қилмасанг, бошқаси эплайди, лекин биз билан ўйнашиб бекор қилдинг.

Улар эшикни қаттиқ ёпиб кетишлари билан турган шовқиндан бошимда оғриқ пайдо бўлди. Кўнглимнинг бир четида қандайдир изтиробли оғриқ ўйғонди. Назаримда, виждон азоби бош кўтараётгандек эди.

Бу виждонни нима уйғотди, нега бу қадар таъсирчан бўлиб қолдим? Бу ҳолатларга кўника бошлаган эдим-ку? Ҳатто бир-икки бора қўл ургандим-ку..пул учун. Нега энди бу сафар... Буларнинг ҳаммаси шу Фарҳодни учратганим учунми? Ўйлаб ўйимга ета олмасдим.

Ўша пулларга саёҳат қилардим. Ўша пуллардан ризқландим, тўй қилдим, данғиллама уй-жой қилдим. Энди эса бу таклифни рад этиб, саҳродай кенг, денгиздек соф ҳаёт сари қадам қўяётганлигимни англадим. Руҳимда бир енгиллик, бардамлик туйдим.

-Ширин Жалилова, бемор Фарҳод Азизов уйғонди, бир оз безовта, қараб юборасизми?-деди эшик кесакисига суяниб турган ҳамшира айбдор оҳангда.

-Мени кечиринг, сизни ҳам безовта қилиб қўйдим,-деди Фарҳод ўрнидан қўзғалар экан.

-Қўзғалманг, ҳали сиз бир оз қувватга киришингиз керак,-дея уни бир амаллаб қайта кароватга ётқизшга уннадим.

-Йўқ, ҳаммаси яхши.

-Сизни даволамасак бўлмайди.

-Сиз даволай олмайсиз.

-Сизга ҳеч нарса қилгани йўқ, фақат бир оз шамоллагансиз, халос. Бир оз муддатли муолажадан сўнг тузалиб кетасиз.

-Йўқ, мени кечиринг, менда пул йўқ.

Бу жумла юрагимга ўқдек қадалиб, ўша мудҳиш тунни кўз олдимга келтирдим. Бутун ўтмишимдан уялиб, нафратланиб кетдим. Шу пул эмасми, мени отамдан айирган. Шу пул эмасми, Фарҳодни хотини ва боласидан жудо қилган. Шу пул эмасми, мени одамгарчиликдан чиқариб, ҳаво-ю ҳавасга тўлдирган? Шу пул эмасми, прокурор ва бизнесмен куёвларни қайноталарини ўлдиришга даъват этган? Илоё, иймонни, инсофни, меҳр-оқибатни еган шу пул ўлсин! Шу пулни дея шунчалик пасткашликка бордикми?

Унинг қайғу ва ҳасратга тўлган кўзларига тикилиб, қаршисида тиз чўкдим.

-Мени танидингизми?

-Ҳа, танидим ,-деди у кўзларини олиб қочар экан. –Бу азобни, мана, йигирма беш йилдан буён орқалаб юрибман.

-Тўғри, мен ҳам сизнинг олдингизда айбдорман. Сиз бир менинг эмас, дунёнинг бор ёмонликларининг қурбонисиз.

Ўша куни анча вақтга қадар суҳбатлашиб ўтирдик. Йиғлашдик. Ҳасратлашдик. Унинг хонасидан жуда енгил тортиб чиқдим. Гўё мен ўзга бир оламга кириб қолгандек эдим. Гўё у мени ҳаётга қайтаргандек эди.

Эртаси куни дам олиш куним эди. Касалхонадан телефон қилишиб, Арслон Зоировичнинг аҳволи ёмонлашиб қолгани ҳақида хабар қилишди. Юрагим бир нарсани сезиб "шув" этди.

Шифохонага етиб келганимда, ҳамшира қиз "иш"ни қилиб бўлганди. Нафратланиб, оғиз жуфтлашга шайланганимни биламан, орқа томонимдан бошимга тушган қаттиқ зарбдан ҳушимни деярли йўқотиб, беҳол йиқилдим. Ҳамшира қиз ёрдамида қандайдир бақувват қўллар мени шифтга, қандилга боғланган арқонга осишаётганлигини, эшик томондан эшитилган таниш бир овоз менга ёрдамга отилганини англадим. Бу овоз Фарҳодники эди. У мени хонаси ёнидан югуриб ўтганлигимни кўриб, хавотирда ортимдан чиқиб келган эди. Арқон томоғимдан тобора сиқиб борар, вужудимда нафас олишдан қийналиб, даҳшатли оғриқ турган, Фарҳод эса мени юқорига кўтаришга уринар эди. Ҳа , бу иш, бу одамлар ўша мудҳиш кимсалар, қотил куёвларга тегишли эди. Кейин ҳамма-ҳаммаси тугади. Бирдан жуда енгил тортиб қолдим, энди мен учун ҳеч қандай чегара йўқ эди. Шу қадар енгил тортдимки, ҳавога енгил кўтарилдим. Энди хона узра уларни ўзим кузатардим.

Фарҳоднинг бошига уриб ҳушидан кетказишди. Танамни арқондан бўшатишиб, бир неча маротоба кўксимга суқиб олинган қонли ханжарни беҳуш ётган Фарҳоднинг панжалари орасига тиқиштиришди.

Судни ҳам ўшалар қилишди. Мен беморнинг қотили, Фарҳод эса суиқасд қилувчи қотил бўлиб қолди. Бу кун у билан биргамиз, енгил ва яхши. Ҳақиқат юзага чиқадиган ўша КУНни кутиб ётибмиз. У ерда яширилган, кўмилган, бўғилган ҳақиқатлар кўп эди. Бу ерда эса ҳамма-ҳаммаси аён.

Сарвигул ХОЛОВА