Юракдан чиққан сўз юракка етар

Бу минбар минг-минглаб додларни кўрган,

Шеърият мулкига ётларни кўрган,

Навоийнинг ковушини артишга —

Номуносиб бўлган зотларни кўрган.

* * *

Умид билан чопган тилакка етар,

Кўп етмаган жойга гоҳ якка етар.

Сохта сўз қулоқдан нарига ўтмас,

Юракдан чиққан сўз юракка етар.

* * *

Қўрқма, қаҳратонда касал бўлмайман,

Қўрқма, офтоб уриб, қуриб-сўлмайман.

Атрофимда ҳадеб айланма, нокас,

Сендан қарзим узмай туриб ўлмайман.

* * *

Кошки ҳар кун борсам салом бергали,

Нурли чеҳраларни бир бор кўргали.

Устозлар дастурхон қоққан чоғида

Шошилиб эгилсам ушоқ тергали...

* * *

Дунёнинг ишлари аломат экан,

Гоҳ яхшилик ажри — маломат экан,

Яхши атала еб, тиш синдирар гоҳ,

Ёмон тош еса ҳам саломат экан.

* * *

Қарғалар булбулигўё бўлганда

Бир ғаройиб мантиқ пайдо бўлган-да:

Олам бўлмасмиди мусулмонобод,

Ҳар салла боғлаган мулло бўлганда.

* * *

Оламда ҳеч кимдан камим йўқ маним,

Дўстларим етарли, етарли ғаним.

Келсанг, йўлларингга жон тўшарман, дўст,

Бир йўқлаб келибсан, раҳмат, душманим.

* * *

Бугун очилгандир кўнгил лоласи,

Ишқ майига тўлди дил пиёласи.

Тоза юрак — қоғоз, қалб қони — сиёҳ,

Шовуллаб тўкилар Сўз шалоласи.

* * *

Гоҳ қуён, гоҳида бўридир дунё,

Томошахонанинг зўридир дунё.

Гоҳ аҳмоққа роҳат, фароғатдир у,

Гоҳи ақллининг шўридир дунё.

Абдунаби ҲАМРО