Жаҳонгир МУҲАММАД

ҲАВЗИ ҚУЛҚУЛУМ (Кундалик китобдан саҳифалар)

ҲАЙИТ
22 Сентябр, 2009 йил

Кеча Бобур Маликов билан ҳайитлашиб, унга тафаккуримда айланаётган бир гапни айтиб бердим.

Ҳар қандай ёмон нарсанинг ҳам яхши, ҳар қандай яхши нарсанинг ҳам ёмон томони бўлади деганлар.

Бундан ўн йил олдин АҚШга келганимизда илк ҳайитда бир икки киши сим қоқмаган бўлса, биров бормисан, йўқмисан, деб сўрамаган эди. Бу жуда оғир ботганди ўшанда. Айниқса, Туркияда ҳайитни ўн кунлаб нишонлашга ўрганиб қолган бизлар учун бу сафар байрамни Американинг бир бурчида, ёлғизликда ўтказиш қийин кечганди-да.

Бугунги кун ўлчови билан қарасам, ана шу ҳодисанинг ортида жуда катта шўъла бор экан.

Гап шундаки, орадан ўн йил ўтиб, икки кундирки, телефонларим тинимсиз жиринлайди, электрон почтамдаги хатларга жавоб беришга улгурмайман.

Туркиядан бир танишимнинг ўғли телефон қилди. Унга׃
-У ерда қийналмаясизларми, турклар ҳам жон-жигарларимиз,-дедим.
-Қийналиш нимаси? Бутун қишлоқ шу ердамиз. Бир ҳафта иш йўқ. Байрам қилаяпмиз.
-Бутун қишлоқ?
-Ҳа, қишлоғимиздан кимни соғинган бўлсангиз ҳаммаси шу ерда…

Кейин Кореадан бир таниш телефон қилди׃
-Ёлғиз эмасмисиз у ерларда?
-Бутун шаҳар шу ерда. Самарқанддан кимни кўрмоқчи бўлсангиз, шу ерга келаверинг!

Ҳар беш дақиқада Нью Йоркдан телефон. Ҳали у таниш. Ҳали бу қариндош.. Телефонимнинг хотирасига қарасам, кечадан бери бу шаҳардан телефон қилганларнинг сони элликдан ошибди.

-Нью Йорк деган шаҳар қолмаган. Бутун Ўзбекистон шу ерда. Бруклинга келсангиз, кўчаларда фақат ўзбекча гапни эшитасиз,-дейди яқинда яшил кард ютиб келган бир жиян.

Айни мазмундаги гапни Мадриддан, Московдан, Санк Петербургдан, Астанадан телефон қилганлардан ҳам эшитаман.

Бир томондан хурсанд бўламан ва иккинчи томондан юрагим орқага тортиб кетади. Ватанда ким қолди?

Илгари ёзганларимда “Биз кетишга мажбур қолдик, сизлар кетмангизлар” дер эдим. Аммо кейин бу фикрим эскирди. Уларнинг ҳам яхши яшашга ҳақлари бор деган фикр олдинги қарашларимни емирди.

Буни Бобур Маликовга айтиб берсам, у киши аввалига кулди ва кейин сукутга чўмди.

-Айни ҳол менда ҳам,-деди у.-Жуда кўплар  билан ҳайитлашмоқдамиз.

Ажаб? Шу пайтга қадар, ким билан гаплашсак, “Биргалашиб ҳайит қиладиган кунларга етайлик” дер эдик. Фаришталар омин деганга ўхшайди. Кошки ” Ватанда биргалашиб ҳайит қиладиган кунларга етайлик” десак бўлар экан.

Ҳали ҳам кеч эмас! Ватанда биргалашиб ҳайит қиладиган кунларга етайлик! Омин!