— Ўтир қани, бу ерга! — деди тажанг бир қиёфада. Тажанглигини кўриб "бугунги сонда навбатчи эдим, бирор жиддий хато ўтиб кетибдими", деган хаёлга бориб, руҳиятим чўкди. — Сен болани деб қачонгача гап эшитаман-а? Тинч¬гина мақола-пақолангни ёзиб юрсанг, бирор жойинг камая¬дими? Ё ҳажвия ёзмасанг уйқинг келмайдими?
— Бирор гап бўлдими, Ўсар ака?
— Дард бўлди! Кечаги "Каламуш"ингдаги фамилия "Заготзерно" бошлиғининг фамилияси билан бир хил экан-ку. Ўшани Эшматов эмас, Тошматов десанг сазанг ўлармиди ё биров ёқангдан олармиди? Ҳажвияда кетаверарди.
— У кишини умуман хаёлимга келтирганим йўқ эди, —дедим ўзимни оқламоқчи бўлиб. — У кишиям қизиқ экан. У бир ҳажвия. Мақола бўлса бош¬қа гап — факт деб даъво килса бўларди.
Келдиев жиринглаган телефон гўшагини "чакагинг ўчсин," дегандек шарт кўтариб ташлади. "Ҳозир менинг ҳам бошимга телефоннинг куни тушади", деб ўйладим.
— Мана шу Дўланбой Эшматов бўлмаганида ўтган йилда бирорта ҳам сонимиз чиқмасди. Ҳамма қоғозларимизни шу ки¬ши кўтарганидан хабаринг бор эди-ку! — Келдиев бир оз ҳовуридан тушгандай бўлди. — Сен айтган гапни мен ҳам у кишига айтдим. Лекин бундан нима фойда? Бунақа гапларни у киши билмайди. Раҳбар одам мақола билан ҳажвиянинг фарқини қаёқдан билсин!
