Бир куни шаҳар боғи оралаб сайр қиларканман, йўл ёқасидаги ўриндиқда ётган сарғайган дафтарга кўзим тушди. Атрофда ҳеч ким йўқ. Бориб қўлимга олдим. Очиб ўқимоқчи эдиму, беихтиёр кўзим “кундалик” деган ёзувга тушди. “Дафтарга инсон кундалик ишлари билан бирга кўнглининг сирларини ёзган бўлиши мумкин-у, бировнинг сирини билишга эса ҳаққим йўқ, бу гуноҳ” деган андиша билан дафтарни ёпдим. Дафтарни жойига қўймоқчи бўлиб чоғландиму, ёға бошлаган ёмғирни кўриб фикримдан қайтдим. Хўл бўлиб қолмасин, деб ичимга яшириб, ортимга қайтдим. Шундан сўнг бир неча бор дафтар эгасини қидирдим. Бесамар...

Эгаси каби ичидаги ёзувлари ҳам сирлилигича қолган дафтар ҳамон менинг қ ... Davomini o'qing...