Барг устида ўрмалаётган ипак қурти бир зумгина тўхтаб, бошини
кўтарди-ю, атрофида ҳаёт жўш ураётганини кўрди: кимдир чириллаб қўшиқ
айтарди, кимдир сакраб қувнарди, кимдир роҳатланиб учарди... Атрофдаги
ҳамма тинимсиз ҳаракатда эди. Фақат у бечорагина учолмасди, қўшиқ ҳам
айтолмасди. Ўрмалашдан ўзга юмуш қўлидан келмасди. Бир баргни кемириб
адо қилиб, иккинчисига ўтгунча ўз назарида дунёни айланиб чиққандай
бўларди. Бироқ, шунга қарамасдан у тақдиридан нолимасди, бошқаларга
ҳавас ҳам қилмасди, «ҳар ким ўз иши билан шуғулланмоғи лозим», деб
ҳисобларди. Ҳафталар ўтиб, ўзига ипакдан ажойиб уй
... Davomini o'qing...